Š

arlot Perkins Gilman bila je američka spisateljica i pesnikinja, rođena 3. jula 1860. godine u Hartfordu, Konektikat, u Sjedinjenim Američkim Državama. Bila je utopijska feministkinja i služila je kao uzor budućim generacijama žena – temama koje je obrađivala u svojim delima, i načinom života. Primljena je u Nacionalnu žensku kuću slavnih.

Njeno školovanje je bilo nestabilno: pohađala je sedam različitih škola, kumulativno samo četiri godine, završivši ga kada je imala petnaest godina.

U jednom periodu Gilman se izdržavala prodajući sapune od vrata do vrata. Nakon preseljenja u Pasadenu, aktivirala se u organizovanju pokreta socijalnih reformi.

Njena pesma „Slični slučajevi“ predstavljala je satiričnu kritiku ljudi koji su se opirali društvenim promenama, i zbog toga je od kritičara dobila pozitivne reakcije.

Njeno najbolje delo i dan-danas ostaje njena poluautobiografska pripovetka „Žuta tapeta“, koju je napisala nakon teškog napada postporođajne depresije. U njoj se bavi temama ženskog zatvaranja, duševnih bolesti i ženske potlačenosti u društvu. Kroz naraciju glavne junakinje, koja je smeštena u izolovanu kuću, priča istražuje postupan gubitak razuma i konflikt sa sopstvenim stvarnim i imaginarnim strahovima. Delo duboko uranja u psihu žene i nudi uznemirujući uvid u posledice društvenih ograničenja i nepodnošljivih okolnosti.

„Da sam muškarac“ – jedna je od njenih kratkih priča, koja istražuje temu rodnih uloga i nejednakosti među polovima. Napisana je u prvom licu, a autorka iznosi svoje viđenje o tome kako bi se svet drugačije postavio prema njoj da je rođena kao muškarac.

Gilman je bila deo intelektualnih i društvenih krugova svog vremena, gde je sarađivala sa drugim istaknutim feministkinjama, poput Eme Goldman i Suzan B. Entoni.

U januaru 1932. Gilman je dijagnostikovan neizlečivi rak dojke. Kao zagovornik eutanazije neizlečivo bolesnih, Gilman je izvršila samoubistvo 17. avgusta 1935. godine, uzimajući preveliku dozu hloroforma. I u svojoj autobiografiji, i u belešci o samoubistvu, napisala je da je „izabrala hloroform umesto raka“, i umrla je brzo i tiho, ostavljajući za sobom nasleđe borbe za ženska prava, i literarne doprinose koji i danas inspirišu mnoge.

Među njenim najpoznatijim izrekama ističu se:

„Žena treba da stoji pored čoveka kao društvo svoje duše, a ne sluga njegovog tela.“
„Večnost nije nešto što počinje nakon vaše smrti. Stalno se dešava.“