Elizabet Frajs Elet, rođena Lumis (18. oktobar 1818, Sodas Point, Njujork, SAD) bila je američka spisateljica, istoričarka i pesnikinja. Otac joj je bio ugledni lekar, dr Vilijam Nikson Lumis, a majka Sara Maksvel bila je unuka čuvenog kapetana Džona Maksvela, učesnika Američkog rata za nezavisnost.

Elizabet se školovala u ženskoj školi „Aurora“ u Njujorku, gde je studirala francuski, nemački i italijanski jezik. Pored učenja jezika, ova institucija je devojkama pružala obrazovanje iz književnosti, umetnosti i mnogih drugih oblasti.

Godine 1835. Eletova je objavila svoju prvu knjigu – „Pesme prevedene i originalne“. Pored pesama koje je ona napisala, zbirka sadrži i one koje je prevela s jezika koje je učila u školi. U zbirci se isto nalazi i tragedija „Tereza Kontarini“ (orig.: Teresa Contarini), drama inspirisana istorijom Venecije. Drama je bila značajniji deo zbirke i kasnije je uspešno izvođena na pozornicama u Njujorku, kao i mnogim drugim američkim teatrima. Ovaj uspeh je dodatno doprineo njenoj književnoj reputaciji.

Iste godine se udala za hemičara Vilijama Henrija Eleta. Preselili su se u Kolumbiju, gde je on radio kao profesor na Univerzitetu Južne Karoline, a ona je nastavila svoje veoma plodno pisanje.

Godine 1839. objavila je kritički esej o Fridrihu Šileru, a knjiga je sadržala i prevode mnogih njegovih pesama. Već naredne godine objavila je još dve knjige, a njeni radovi su redovno objavljivani i u nekoliko poznatijih časopisa.

Njena kratka priča „Veštica Kapruša“ je priča o kraljici koja ne preza ni od čega kako bi ostvarila svoje ambicije da preotme presto najpre od svog oca, a kasnije i od svog supruga. To i pokušava da učini uz pomoć moćne veštice koja živi u šumi, i koristi svoju magiju da bi pomogla onima u nevolji, ali i kažnjavala one koji je zloupotrebe.

Nakon povratka u Njujork, 1845. godine, postala je aktivna u književnim krugovima. Družila se privatno s Margaret Fuler, En Linč Bota, Frensis Sardžent Osgud i Edgarom Alanom Poom.

Iste godine objavila je svoje najznačajnije delo, „Žene Američke revolucije“, trotomnu knjigu koja prikazuje život i doprinos žena u borbi za slobodu Amerike, prikazujući ih kao prave heroine svog vremena. 

Eletova je bila umešana u nekoliko javnih skandala od kojih je najviše odjeknuo i najpoznatiji postao onaj koji je uključivao njene prijatelje Edgara Alana Poa i Franses Sardžent Ozgud. To je možda i najkontroverznija priča u američkim književnim krugovima 19. veka. Skandal koji je uključivao intrige, ljubomoru, čak i javne optužbe. Postoji više verzija ovog događaja, ali suština je ista.

Bila je već zrela, afirmisana autorka kad je usmerila pažnju na vođenje domaćinstva, te je 1857. godine napisala i objavila izuzetno obimnu knjigu koja bi mogla da bude od pomoći ne samo domaćicama već celoj porodici. 

Eletova je postavila temelje za praktičnu i didaktičku literaturu namenjenu ženama srednje klase. Njeno delo nije samo pružalo praktične savete već je podsticalo žene da budu samostalne i organizovane u vođenju domaćinstva. Svojim je radom doprinela emancipaciji žena kroz edukaciju u okviru domaće sfere.

Njena enciklopedijska organizacija tema postala je standard za buduće vodiče, čineći njena dela korisnim i relevantnim čak i decenijama kasnije.

Godine 1857. zamenila je En Stivens na mestu književnog urednika lista Njujork ivning ekspres.

Dve godine kasnije umro joj je muž. Nisu imali dece, a ona je nastavila da piše i da promoviše dobrotvorne aktivnosti za siromašne žene i decu, držeći javne govore radi prikupljanja sredstava. 

Trećeg juna 1877. godine umrla je od Brajtove bolesti. Sahranjena je uz svog supruga na groblju Grinvud u Bruklinu. 

Među njenim najpoznatijim izrekama ističu se: 

„Oni koji su se borili za slobodu, ostavili su nam u nasleđe ne samo zemlju već i duh hrabrosti i odlučnosti.“
„Istorija nije priča samo o kraljevima i bitkama već i o ženama čija je tiha snaga oblikovala naciju.“
„U trenucima najveće tame, svetlost nade često dolazi od onih od kojih to najmanje očekujemo.“